Χριστουγεννιάτικη μελαγχολία..

Υπάρχουν στιγμές που η μοναξιά με τυλίγει
σα ρούχο παράταιρο,
κι εκεί που θέλω ένα χέρι ν' αγγίξει τούτη την πληγή
μαστίγιο γίνεται η αγάπη,
θλιβερό σαν εμένα..
Δέσμια του κόσμου που επέλεξα,
τραγική ηρωίδα ενός δράματος χωρίς τέλος
ψάχνω στα τυφλά να βρω τρυφεράδα
σε όποια αγάπη πλάθω κρυφά από χώμα
σα θεός του απόκρυφου κόσμου μου..
Οι ανεπαίσθητες μικρές κραυγές των μελλοθάνατων
με τραβάνε υπνωτισμένη στο βασίλειο του τίποτα
κι απέχω μια σπιθαμή απ' την αθανασία των ευγενών ψυχών
που στόλισαν τον κόσμο με τον πόνο της εγκατάλειψης..
Κι εκείνοι που μου μιλάνε για δύναμη και μάχη
μου είναι αδιάφοροι
δήμιοι του ίδιου μαρτυρίου μοιάζουνε..
Οι λέξεις είναι φάρμακο ανεκτίμητο τέτοιες στιγμές
μα πρέπει να έχεις καρδιά παιδιού
για να μη στέκεσαι άπρακτος
κι εκείνη τη γαλήνη του υπερήλικα
που η ιδέα του θανάτου δεν τον τρομάζει πια
για να χουν τα χέρια σου την απαλότητα που κάνει ένα άγγιγμα θεραπευτικό..
Κι αν κάποτε γλιτώσω απ' το μαχαίρι του δήμιου
κι αν φτάσω να έχω τη γαλήνη των χρόνων που απαιτούνται
για να εξοικειωθεί κανείς με το κενό
θα έχω με χαρά να θυμάμαι
πως νίκησα τον πιο μεγάλο εχθρό του ανθρώπου
την ανάγκη να μην είναι μόνος..