Γέλια, δειλά αγγίγματα,
οι κόσμοι μας να συναντιούνται
κάτω απ΄ τον ουρανό του καλοκαιριού..
Το εκκλησάκι στο βράχο
κι η χαρά των αγαπημένων μου, στη μέση της θάλασσας,
αγκαλιά να χωρέσει έρωτες και κλάματα χαράς..
Δε μας τρώνε οι φουρτούνες της ζωής
είναι που φτιάξαμε τούτο δω τον κόσμο μην ξέροντας,
από φόβο στην ξεγνοιασιά,
με τα συναισθήματα στο συρτάρι
λες κι οι ψυχές είναι ασπρόρουχα να βγουν στο φως τις σκόλες
αναίτια παραγκωνισμένοι να περιμένουμε
πως οι ζωές αλλάζουνε με το ξημέρωμα..
Σε είδα, ξεχασμένο, σε όνειρο
να παλεύεις με τα στοιχεία της φύσης
και δεν ξέρω αν σε θαύμασα από έρωτα
ή από ζήλια για ‘κείνη σου την αθωότητα..
Σε ποια λογική να χωρέσω τις ζωές μου, όλες;
Αν αναλογιστώ πόσες φορές γεννήθηκα,
κανένα φόβος δε θα ξανασκεπάσει τα όνειρα μου..
Αν απλώσω τα συναισθήματα μου,
κανένα σύμπαν δε θα τα χωρέσει..
Κάθε αστέρι, κάθε ουράνιο σώμα
θα ‘χει σημαία, μια μου χαρά και μια μου λύπη..
Καμιά αγωνία δε θα χωράει στο σύμπαν μου,
εκτός από αυτή
να ξαναδώ το φως της επόμενης μέρας
στην αγκαλιά σου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου